Christoffel Colombus

Charles Bertin situeert de handeling duidelijk gescheiden en regelmatig afwisselend op twee plaatsen en twee niveau's: de kajuit van Colombus waarin zich het ware drama afspeelt en het dek van het schip waar de matrozen enerzijds getuigen zijn van het gebeuren anderzijds hun eigen stemmingen en gevoelens uiten.

Colombus' drama, dat vooral een drama van de geest is, krijgt dan pas zijn volle waarde, als men het tegenover het drama van simpele zielen stelt, voor wie de onderneming slechts een avontuur in de ruimte kan zijn.

De personages moeten dan ook gezien worden tegenover een cultuurhistorische achtergrond, op het keerpunt van de Middeleeuwen en de Moderne Tijden, als dragers van een idee of vertegenwoordigers van een bepaalde groep: Colombus als incarnatie van de Renaissance, Arenas als belichaming van een Middeleeuwse levensbeschouwing, Alonzo als de onzelfstandige, door beide polen aangetrokken volgeling, Martin en Vincente als prototype van de ontvankelijke eenvoudige mens in het avontuur van zijn leven, de matrozen als het plebs dat ondergaat.

De samenzwering van de scheepsaalmoezenier, de kapiteins en de matrozen is een intrige die niet naar een ontknoping leidt, maar die een middel is om het innerlijke van ieder personage te ontleden en de ideologische grondvormen met elkaar te confronteren.

Miel Geysen